Igor van Laere (1965) groeide op in het Brabantse dorp Liempde waar zijn ouders hem de interesse voor kunst en cultuur hebben bijgebracht. Hij trok naar Amsterdam om net als zijn vader dokter te worden. Naast zijn studie bezocht en beoefende hij de kunsten; dans, theater, mime, musical bij Jos Brink en Frank Sanders, beeldhouw- en schilderkunst. Voor geneeskundige stages reisde hij naar verre landen, altijd met een schetsboek om indrukken, ontmoetingen en kleuren vast te leggen.
Na zijn studie trok Igor vijftien jaar als straatdokter op de fiets door de straten, parken en nomadenterreinen van Amsterdam. Hij zwierf met de zwervers tussen armenhuizen, struiken en kraakpanden. De mens op de bodem met elk een kleurrijk verhaal. Hij verliet Amsterdam om enkele jaren in Bandung te helpen de zorg voor mensen met AIDS en heroïneverslaving te verbeteren op Java. Terug in Nederland nam het schilderen een vlucht en vloeiden de kleuren op het doek.
Schilderen doet Igor op gevoel. Plots komen emoties, kleuren, ontmoetingen en herinneringen naar boven. De weg naar het doek volgt vanzelf. Met water, acrylverf, poeder, ecoline, vetkrijt en pastel vloeien kleuren uit kwasten en plamuurmessen. Nooit weet hij waar hij naar toe gaat. Of waar hij aankomt. Tot het moment van loslaten.
Schoonheid zit in de beweging.
Van de stem, de taal, het lichaam, de vorm en de kleur.
Mijn leven verzamelt moed te bewegen naar hetgeen me raakt.
Om te leren voelen; stilstaan, aanraken en loslaten.
Ik beweeg naar het kwetsbare, de kracht en de humor.
Liefde is de kalme beweging van de hand.
Als vlinders in de buik voel ik de drang om te schilderen.
Kleuren, verf, mes en kwast gaan mij voor.
Als straatdokter op huisbezoek bij de dakloze medemens.
Ontmoetingen geroerd door eenzaamheid en verdriet.
De mens op de bodem, ieder zijn eigen schilderij.
Kwetsbaar is de schoonheid van aandacht.
Als reiziger een rugzak door vijf continenten.
Het is de armoede en vreugde die me raken.
De mens in kleur, in al haar pracht.
Levensgeur gegrift in mijn gemoed.
Ik schilder omdat ik voel; klein en dichtbij.
Geen idee waar ik heenga en het doek valt.
Een feest van stilstaan, aanraken en loslaten.
Schilderen is bewegen naar de liefde.
